Thea van den heuvel
Thea van den Heuvel
Foto: Marleen Jansen
​
In het Estelgebouw hangen meerdere werken van Thea van den Heuvel.
​
Vakfotograaf Thea van den Heuvel is vooral architectuurfotograaf. Driekwart van haar werk bestaat uit fotos van gebouwen en constructies. ‘Ik ben altijd al heel erg genteresseerd geweest in mens en techniek en in mens en ruimte. Ik volgde meerdere colleges bij de faculteit Bouwkunde, gewoon omdat ik het boeiend vind. Het is intrigerend om te zien wat een ruimte doet met mensen. Hoe voel je je in een ruimte? Past het bij je? Zijn de kleuren goed? En de lichtinval? En ik vind het heel erg leuk om zoiets op zo’n heel bijzondere manier op de foto te zetten.‘
In haar fotografische benadering onderscheidt Thea van den Heuvel zich door ongebaande paden te betreden, te kiezen voor nieuwe ontwikkelingen en kritisch te zijn in beeldtaal en kwaliteit. Maar bovenal heeft haar werk de kracht de verbeelding te prikkelen.
Van den Heuvel is op een bijzondere manier het fotografievak in getrokken. ‘Ik was met mijn broertje in Engeland en ik kwam daar heel toevallig terecht bij een staking van mijnwerkers. Het sprak me erg aan waar ze mee bezig waren. Ik belde vervolgens naar hun organisatie en vertelde ze dat ik ter plekke was met een camera en dat ik iets voor ze wilde doen. We zijn daar de hele week gebleven en hebben alles gefotografeerd en met de mijnwerkers gepraat. Eenmaal thuis in Nijmegen maakte ik er een expositie van die de hele wereld over ging. De opbrengst heb ik aan de mijnwerkers gegeven. Dat vond ik allemaal zo ontzettend leuk om te doen, dat ik besloot de fotografie in te gaan. En zo is het gekomen. Deze anekdote is een mooi voorbeeld van haar standpunt dat een foto geen boodschap hoeft te bevatten, maar wel een verhaal. Een foto moet inhoud hebben.’
Van den Heuvel heeft een indrukwekkende carriere opgebouwd. Ze werkte mee aan verscheidene fotoboeken en heeft veel gexposeerd. Ze won de derde prijs van de UN-studio Ben van Berkel met haar fotografie van het Mercedes-Benz Museum in Stuttgart. Een fantastisch, heel bijzonder museum. De foto was onderdeel van een expositie van de Dutch Architectural Photographers, waarvan Van den Heuvel medeoprichter en voorzitter is.
​
​
Thea van den Heuvel in de Stevenskerk te Nijmegen: https://youtu.be/AlcNGf0MywI
​
​
​
​
​
​
​
​
Timelap opnamen Landschap in verandering: https://youtu.be/wIScNfHSut8
​
​
​
​
​
​
​
​
“Thea van den Heuvel is de verbeelding/verbinding van dingen die zij om zich heen opneemt.
​
Thea’s fotografie is eigenlijk een hoopgevende verbeelding van wat er te zien is. Wat we mooi vinden, wat ons de ongelofelijke schoonheid van de omgeving aanbied, die dan getransformeerd naar binnen komt. Dus het is niet een plaatje van een gebouw, het is niet een plaatje van de omgeving: het is daar een verwerking van, een verbeelding van de plek die tot een inhoud van het werk komt.
Het is een middel, fotografie, wat misschien ooit een opdracht was. Het is de kunst om zo weinig te presenteren dat de toeschouwer de waarheid/de waarneming van de ambiente, van de plek ervaart. Dan komt een hele nieuwe waarde van architectuur, dan is het geen architectuur maar dan is het verbeelding.
Het medium wat men fotografie noemt, wordt eigenlijk poëzie. Het wordt de ondersteuning van de ruimte waar iets hangt. Hier voelt men de gewaarwording van de ruimte, van de achtergrond, van de betekenis van de plek waar het hangt.
​
Om de foto zodanig te transformeren, dat het niet meer een foto maar een beeld wordt... wat dan in deze ruimtes een zachte synthese vormt, het samen komen met de plek en het werk. En als u kijkt komt u door gebieden die u herkent, u komt met mensen in aanraking in vreemde situaties, in een kerk of in die academie in Arnhem waar dan dansers op een dak liggen, de judoka’s in witte kleding, het geweven bloementapijt...
Met beelden die een eigen taal spreken en die ook niet meer de illustratie van de samenleving zijn, maar waarbij men denkt ‘ik kan dit los zien van wat het eigenlijk is’ en dan... dan zie je schoonheid. Ik vind het een verbeelding van samenkomen van ‘ik laat jullie zien wat mij overkomt’ en van iemand die hier leeft.
Aanbieden in een soort dramaturgie van het waarnemen. En als je nu heel goed kijkt wordt het steeds verrassender, men ziet niet meer dat het een illustratie van een foto is, maar men ziet de plek ineens als iets bijzonders. Men denkt, het lijkt alsof het hier altijd was. Het is een onderdeel van de gewaarwording van de plek.
En dat vind ik de essentie: dat men niet de foto`s in een ruimte bekijkt maar dat men een uitnodiging heeft om te kijken naar een trotse plek. Ook het gevoel van ‘kijk, dit wil ik jullie laten zien naar mens, architectuur en schoonheid’. Nou dan nog de vraag of dit kunst is. Als dit geen kunst is, weet ik niet wat wel kunst is. Maar daar hoef ik niet meer over na te denken: een kunstfotograaf, architectuurfotograaf, vergeet dat maar, dat is veel te ingewikkeld. Het is een bijzondere verbeelding van iets waar toevallig het medium fotografie voor gebruikt is. Maar de kwaliteit en het compliment is, dat een eigentijdse, een vandaag gebeurde, beeldende kunst hier op de goeie en op dit moment ook op de juiste plek terecht gekomen is.
Niet naar foto`s kijken, maar naar verbeeldingen kijken en laat je fantasie spreken, van deze sfeer van kijken en zien, rondwandelen, herkennen en het toelaten van de schoonheid. Hartelijk bedankt”.
Uwe Poth, beeldend kunstenaar.
Uitgesproken bij de opening van de expositie ‘Verweven in tijd en ruimte: een dialoog tussen fotografie en architectuur.
​
​
​
